وویجر؛ یادگاری باستانی برای آینده ای نامعلوم پس از 5 میلیارد سال - وبلاگ سفر

به گزارش وبلاگ سفر، 45 سال پیش در 20 اوت سال 1977، فضاپیمایی خارق العاده برای شروع سفری منحصر به فرد، زمین را ترک کرد. وویبجر 2 قصد داشت برای اولین بار خارج از منظومه شمسی را به ما از نزدیک نشان دهد. این کار مثل این بود که مگسی را به نیویورک بفرستید و از او بخواهید به شما گزارش دهد.

وویجر 1 16 روز پس از وویجر 2 و در 5 سپتامبر به فضا پرتاب شد. به هرکدام از این وویجرها صفحه ضبط شده طلایی بود که حاوی پیغام ها، صداها، تصاویر و موسیقی هایی از زمین بودند.

این دو فضاپیما کم و بیش دوقلو بودند اما مسیر و ابزار علمی متفاوتی در اختیار داشتند. اگرچه هردو به سمت سیاره های مشتری و زحل پرواز کردند اما وویجر 1 سپس به مت فضاهای بین ستاره ای پرواز کرد و وویجر 2 به بازدید غول های یخی یعنی اورانوس و نپتون شتافت.

دنیاهای رنگارنگ

وویجر 2 در سال 1986 به محض رسیدن به اورانوس، نقشه ابرهای آبی-سبز کم رنگ و یک لکه سیاه احتمالی را ترسیم کرد. این ترسیم ها بعدها به وسیله تلسکوپ فضایی هابل تایید شدند. در آن جا یک میدان مغناطیسی پیش بینی نشده وجود داشت که در حین چرخش سیاره در مدار خود، باعث کشیده شدن دنباله ای از ذرات را به پشت سیاره می شد. ده قمر نو، از جمله خاکستری، پاک دهانه ای و دو حلقه نو سیاه رنگ نیز کشف شد.

سه سال بعد وویجر 2 به نپتون رسید و عکس هایی از ابرهای آبی و کبالتی که به وسیله بادهایی با سرعت 18 هزار کیلومتر بر ساعت در حال چرخیدن هستنند را به زمین ارسال کرد. در این تصاویر یک لکه سیاه بزرگ با رنگ ثابت دیده می شد که نمایان گر گردبادی با قطری هم مقدار زمین بود. تریتون، بزرگترین ماه نپتون، به خاطر وجود یخ هایی از جنس متان و چشمه هایی از نیتروژن یخ زده، به رنگ صورتی در آمده بود.

از آن موقع تا به امروز، هیچ کدام از فضاپیماها به زمین بازنگشته اند.

تصویر وویجر 2 از نپتون

پیغامی به آینده

چیزی که در رابطه با وویجرها حتی بیش از این اطلاعات اجمالی راجع به سیاره های یخی دوردست مردم را مجذوب خود می نماید، صفحه های ضبط شده طلایی هستند. گروهی به رهبری کارل ساگان، اخترشناس نظری بیش از یک سال برای جمع آوری پیغام ها، صداها و تصاویری که معرف زمین باشد کار کرد. مجذوب کننده ترین این معرف ها موسیقی بود.

یکی دیگر از صداهای معرف زندگی بر روی زمین، صدای ساختن ابزار سنگی است. این صدای بادوام ترین فناوری است که انسان ها و اجدادشان ابداع نموده اند و از حدود 3 میلیون سال پیش تا امروز مورد استفاده قرار می گیرد. برای بیشتر انسان ها، این صدا جزئی از حافظه شنیداری روزانه است. در صداهای ضبط شده ای که به وسیله وویجر به فضا فرستاده شد، صدای ابزار سنگی در برابر صدای قلب قابل شنیدن است.

در یکی از 116 تصویر فرستاده شده، یک دانشمند سیاه پوست با کت آزمایشگاهی روی میکروسکوپ خم می گردد و گوشواره های زیبایی از گوش هایش می افتند. در این تصویرگوشواره ها و این سوال که آیا بیننده بیگانه آینده مفهوم جواهرات را تشخیص می دهد؟ حائز اهمیت بودند. هدف این بود که با یاری این تصویر و تصویر شماره 17 که ریزنگاری از سلول ها بود به بیننده احتمالی نشان دهد که به کارگیری میکروسکوپ در تحقیقات علمی در سیاره ما رایج است.

مردم بعلاوه به 55 زبان مختلف پیغام هایی را ضبط کردند. بعضی از این زبان ها مانند اکدی و هیتی زبان هایی باستانی بودند که هزاران سال است بر روی زمین شنیده نشده اند. بیشترین کلمات استفاده شده در این پیغام ها سلام، صلح و دوست بود. پیغام ساده ای که به وسیله ژانت استرنبرگ، دانشمند آمریکایی به زبان پرتغالی ضبط شد صلح و شادی برای همه بود.

صفحه طلایی وویجر

بدرود طولانی

انتها در سال 2018 در جایی که بادهای خورشیدی به وسیله بادهای میان ستاره ای به عقب رانده می شوند وویجر2 به وویجر1 پیوست. طول کهکشان ما 100 هزار سال نوری است و وویجر2 اکنون تنها 18 ساعت نوری با زمین فاصله دارد.

سیستم های وویجر 2 به این خاطر خاموش شده اند که تا حد امکان از اتلاف انرژی جلوگیری گردد اما تا سال 2030 از انرژی این فضاپیما چیزی باقی نخواهد ماند. حتی پس از خاموش شدن سیستم ها، وویجر 2 کاملا نمی میرد. نیمه عمرپلوتونیم موجود در منبع هسته ای آن 87.7 سال است در حالی که نیمه عمر قطعه کوچک اورانیم 238 موجود در صفحه ضبط شده طلایی 4.5 میلیارد سال است. هر دو این عناصر به آرامی به سرب تبدیل می شوند.

روند دگرگونی رادیواکتیو عناصر نوعی کیمیاگری معکوس در مقیاس زمانی کیهانی است. این روند تا زمانی که چیزی در وویجر2 برای دگرگونی به جای مانده باشد، به سرانجام نمی رسد.

مکان وویجر 1 و 2

اهمیت فرهنگی

اگرچه بمباران مداوم سطوح وویجر2 به وسیله ذرات غبار به تدریج موجب فرسایش آن می گردد. اما با این حال، صفحه طلایی ضبط شده آن باید حداقل تا حدی پس از 5 میلیارد سال خوانا باشد. زمینی که در این صفحه ها تصویر شده است، احتمالا حتی تا 100 سال آینده هم کاملا ناآشنا به نظر می آید اما این فضاپیما و صفحه ها آثاری باستانی برای آینده ای نامعلوم خواهند بود. اگرچه این صفحه ها دارای مجذوب کنندهیتی جاودان هستند اما اهمیت فرهنگی واقعی وویجرها در مکان آنها نهفته است. این فضاپیماها نشانگر مرزی برای نمایش مقدار درگیری فیزیکی انسان با کیهان است.