تفال به حافظ امروز سه شنبه 7 شهریور 1402؛ ابروی دوست گوشه محراب دولت است - وبلاگ سفر

به گزارش وبلاگ سفر، فال گرفتن از آثار ادبی، از باور های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می بردند بهره ای از کلام حق دارند رجوع می شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما به جای مانده است.

خط عذار یار که بگرفت ماه از او

خوش حلقه ایست لیک به در نیست راه از او

ابروی دوست گوشه محراب دولت است

آن جا بمال چهره و حاجت بخواه

از او ای جرعه نوش مجلس جم سینه پاک دار

کآیینه ایست جام جهان بین که آه از او

کردار اهل صومعه ام کرد می پرست

این دود بین که نامه من شد سیاه از او

سلطان غم هر آن چه تواند بگو بکن

من برده ام به باده فروشان پناه از او

ساقی چراغ می به ره آفتاب دار

گو برفروز مشعله صبحگاه از او

آبی به روزنامه اعمال ما فشان

باشد توان سترد حروف گناه از او

حافظ که ساز مطرب عشاق ساز کرد

خالی مباد عرصه این بزمگاه از او

آیا در این خیال که دارد گدای شهر

روزی بود که یاد کند پادشاه از او

توضیح لغت: ماه به استعاره رخساره زیبای دوست

تفسیر عرفانی:

زیبایی چهره یار به حدی است که ماه از خجالت تیره می گردد، اما راهی برای خارج شدن از آن وجود ندارد. مقصود او از این شعر این است که راهی برای خروج از میدان عشق دوست وجود ندارد جز آن که درد عشق را به دوش کشند و به دین سان در پناه حضرت دوست به اقبال رسند.

تعبیر غزل:

هر کاری که در این جهان انجام دهدی حتی اگر ذره یی باشد چه نیک و چه بد نتیجه آن را در آن جهان خواهی دید. پس چه بهتر که عملت نیک باشد تا توشه یی گردد برای جهان آخرت.